گاهی اوقات شما فقط می خواهید یک نارنجک را در FPS مانند Call of Duty چاک کنید

من هرگز در تیراندازان اول شخص مانند Call of Duty عالی نخواهم بود و می توانم نواقص خود را در یک واقعیت ساده جمع کنم: من دوست دارم نارنجک هایی را چاک کنم که هیچ فرصتی برای ضربه زدن به دشمن ندارند. این ویژگی بازی سمی من است. KDR من هرگز به مدت طولانی در بالای آب نمی ماند و این باعث می شود من در حالت های انفرادی و دیگران در حالت های مبتنی بر خودم مسئولیت خودم را به خود اختصاص دهم. من می دانم که این یک نقص شخصیت است ، اما هرگز متوقف نخواهم شد.

rngesus چرخ را بگیرید

اینگونه است که من از روزهای PS3 ، وقتی در این بازی ها به طور قابل توجهی بدتر از الان هستم ، تیراندازهای چند نفره را بازی کردم. اگر مسابقه به مهارت رسید ، من از شانس خارج شدم. بنابراین من با ایجاد سیستم قرعه کشی خودم که ممکن است یک بار در صد برنده شوم ، راهی برای سرگرمی خودم پیدا کردم.

اگرچه من هر وقت وقت خود را در یک بازی رقابتی قرار می دهم ، متوجه پیشرفت می شوم ، اما همیشه طرفدار تک نفره بوده ام و این باعث شده است که من از سود چند نفره جلوگیری کنم. با توجه به تغییر اساسی در عادات من ، احتمالاً هرگز به اندازه دوستانم در عناوین FPS رقابتی نخواهم بود. اگر وقتی سعی می کنید با سایر بازیکنان سر به سر بروید ، می میرید ، چرا مهارت را از معادله خارج نمی کنید و آن را به شانس تصادفی واگذار می کنید؟ اگر به محض اینکه دوباره به من اجازه می دهم یک نارنجک را از طریق نقشه پرتاب کنم ، یک فرصت بسیار خوب وجود دارد که با خیال راحت در یک گوشه منفجر شود. اما ، وجود دارد همچنین فرصتی که با پای دشمن فرود می آید و منفجر می شود. این شانس ممکن است باریک باشد ، اما اگر در یک دوره کوچک بازی می کنید ، این شانس ها به صورت نمایی بالا می روند.

این به طور کلی استفاده عاقلانه از نارنجک نیست. در بیشتر بازی ها ، شما فقط در هر زندگی یک ، شاید دو نفر دریافت می کنید ، و صرفه جویی در آن برای زمانی که در واقع به آن احتیاج دارید ، معقول تر است. وقتی در مقابل دشمن روبرو هستید و آن کلیک خطرناک را می شنوید که نشان می دهد جادو شما خالی است ، این لحظه ای است که واقعاً می خواهید یک نارنجک خندق را بخواهید. احتمالاً هنوز هم خواهید مرد ، اما به خودتان این فرصت را می دهید که آنها را از فراتر از قبر بیرون بیاورید. اما من از نظر استراتژیک فکر نمی کنم. من اصلاً زیاد فکر نمی کنم

همه می توانند وارد زمین شوند

با گذشت زمان ، تیراندازان چند نفره در ساختن افرادی مثل من بهتر شده اند – افرادی که در تیراندازی می خوردند اما هنوز هم می خواهند شرکت کنند – احساس می کنند که چیزی برای مشارکت دارند. در یک سطح اساسی ، می توانید هدف را بازی کنید. برای تأمین منطقه یا اسکورت بسته ای در Call of Duty لازم نیست که یک تیزر باشید. ورود Subgenre Battle Royale به بازیکنان این امکان را می داد تا آن را به پایان مسابقه برسانند ، حتی تا زمانی که در دویدن و پنهان شدن خوب باشند ، شلیک شلیک کنند. بازی هایی مانند Overwatch به هر بازیکن نقش منحصر به فردی در تیم می دهد. به عنوان رحمت بازی کنید و می توانید به جای جنگ ، هم تیمی های خود را بهبود بخشید. به عنوان MEI بازی کنید و موانع یخی بسازید تا پیشرفت تیم دیگر را مسدود کنید. شما حتی اگر در حال اجرا نیستید ، مفید هستید.

من تا حدودی در طول سال ها در تیراندازها بهتر شده ام ، زیرا این بازی ها به من چیز دیگری می دهند تا انجام دهم. چیزی که ذهنم را از نحوه بازی من دور می کند. وقتی بد کار می کنم ، فقط می توانم روی ضبط یک منطقه تمرکز کنم. من در حالی که به همین دلیل بازی می کنم به پادکست ها گوش می دهم. من می توانم اجازه دهم ذهنم را بدست آورد فقط به اندازه کافی پریشان که من از راه خودم خارج می شوم ، اما آنقدر پریشان نیستم که کاملاً تمرکز خود را بر آنچه باید انجام دهم از دست می دهم. مکالمه در گوش من می تواند به جلوگیری از کج شدن من کمک کند.

چاک دادن نارنجک یک هدف مشابه را برآورده می کند. این ممکن است مفید نباشد ، ممکن است به ما در پیروزی در مسابقه کمک نکند ، ممکن است من را به خط آسیب برساند. اما ترک سرنوشت مخالفانم به جای مهارت من به من کمک کرده است که یاد بگیرم که از نگرانی دست بکشم و بمب را دوست داشته باشم.